9.
| 1 | Itaque (Ibid., 25 et seq.) cum piae nihil proficerent preces, et seniles frustra hospes manus tenderet, desperato praesidio, rapitur mulier, et per totam noctem iniuriae impletur. |
| 2 | At ubi lux finem intemperantiae dedit, ianuam hospitalem repetit, non quo viri conspectum exposceret, quem magis declinandum putaret, contumeliae pudore miserabilis: sed ut affectum viro referret, quae castitatem amiserat, et contumeliae suae funus lamentabili specie ante ianuam hospitalem exponeret. |
| 3 | Egressus itaque levita, cum iacentem invenisset, arbitratus quod verecundia vultum nequaquam attollere auderet, consolari coepit, quia non voluntate, sed invita tantae iniuriae succubuisset: hortari assurgere, et secum repetere domum. |
| 4 | Sed ubi nullum responsum referebatur, quasi quiescentem maiore voce e somno excitare. |